Ο Έρωτας Είναι το Τέλειο Έγκλημα – L’amour est un crime parfait (2013)

Γράφει ο Νικόλας Θεοδωράκης

Σκηνοθεσία: Arnaud Larrieu, Jean-Marie Larrieu
Σενάριο: Arnaud Larrieu, Jean-Marie Larrieu, (Βασισμένο στο βιβλίο τoυ) Philippe Djian
Πρωταγωνιστούν: Mathieu Amalric, Karin Viard, Maïwenn
Διάρκεια: 110’
Χώρα: Γαλλία, Ελβετία
Διανομή: Odeon

«Αν θες να γνωρίσεις έναν χαρακτήρα, δες τους τόπους που έχει επισκεφθεί», αν θες να γνωρίσεις το μυαλό ενός δολοφόνου, το «L’amour est un crime parfait» θα σε ταξιδέψει σε αυτό.

Ένα αμάξι διασχίζει έναν χιονισμένο, επαρχιακό, ορεινό δρόμο της Ελβετίας. Τα φώτα του αμαξιού μόλις που φωτίζουν το άσπρο του χιονιού στην άκρη του δρόμου, ενώ η αίσθηση της απομόνωσης, η αντίθεση του λευκού χιονιού με το σκοτάδι της νύχτας, μας κάνουν να κρυώνουμε στην σκοτεινή αίθουσα. Στο αυτοκίνητο ένας μεσήλικας καθηγητής λογοτεχνίας και μια εντυπωσιακή νεαρή κοπέλα πηγαίνουν προς το απομονωμένο σπίτι του καθηγητή. Το πρωί η νεαρή κοπέλα, δε θα ζει πια. Η έρευνα για την εξαφανισμένη κοπέλα, που ήταν φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο που διδάσκει ο πρωταγωνιστής, θα προκαλέσει την διακριτική παρουσία της αστυνομίας. Ο καθηγητής σιγά-σιγά κυκλώνεται, όχι μόνο από την αστυνομία, αλλά και από την πρόκληση άλλων εντυπωσιακών νεαρών φοιτητριών, την μητέρα της νεκρής φοιτήτριας αλλά και τις προσωπικές του ερινύες, σε ένα θρίλερ που η τέχνη και η λογοτεχνία παίζουν εξέχοντα ρόλο, αλλά που μπορεί να οδηγήσει μόνο στο αδιέξοδο.

Με συνεχείς παραβολές για τον άνθρωπο και την τέχνη, την ενοχή και την αθωότητα, την ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής και την παγωνιά του σαρκικού έρωτα, η ταινία μας παρουσιάζει έναν διακεκομμένο λαβύρινθο, αντίστοιχο του ψυχισμού του πρωταγωνιστή. Καθόλου τυχαία σαν κύριες τοποθεσίες επιλέγονται το αρχιτεκτονικό αριστούργημα του πανεπιστημίου της Λοζάνης, το οποίο αναπαριστά τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Σε αυτό προστίθεται, το ασύλληπτης ομορφιάς αλπικό τοπίο, το οποίο αποτελεί ιδανικό σκηνικό για ταινία τέτοιου είδους. Παγωμένο, απομονωμένο και κατάλευκο, γεμάτο μυστικά. Στους χώρους έρχεται να προστεθεί η υποβλητική μουσική του Caravaggio, της οποίας κάθε νότα σε κάνει να παγώνεις ως το κόκαλο. Σε αυτό το σκηνικό ο πρωταγωνιστής παλινδρομεί, χάνεται, οργίζεται, ερωτεύεται, φοβάται και μαζί του και εμείς αναζητούμε την ουσία.

Εδώ είναι και το κύριο πρόβλημα. Δηλαδή ότι η ταινία, ενώ μαγεύει σαν εικόνα, με την εκπληκτική φωτογραφία της η ταινία σαν υπόθεση σε κουράζει. Όχι τόσο γιατί από τη μέση και μετά όλα έχουν ξεκαθαρίσει, ξεφουσκώνοντας το όποιο σασπένς, αλλά κυρίως γιατί δυσκολεύεσαι να καταλάβεις ποιο είναι το ουσιαστικό νόημα μεταξύ των τόσων συμβολισμών.

Αν σκοπός της ταινίας ήταν ένα αγωνιώδες θρίλερ, αποτυγχάνει. Αν, όμως, αναζητούμε κάτι μεταξύ ομορφιάς και παράνοιας, λογικού και άλογου, ενδιαφέροντος και αδιάφορου το «L’amour est un crime parfait» θα βρίσκεται κάπου εκεί. Θυμίζοντας κλασσικά, γαλλικά, νουάρ θρίλερ, χωρίς όμως να είναι και το ίδιο ένα από αυτά.

Δείτε όλες τις ταινίες της εβδομάδας