Ο Προστάτης – Safe (2012)

...
ΓΡΑΦΕΙ 19 Ιουλίου 2012






 

Γράφει η Βαρβάρα Κοντονή


Σκηνοθεσία: Boaz Yakin
Σενάριο:Boaz Yakin
Πρωταγωνιστούν: Jason Statham, Catherine Chan, Chris Sarandon
Διάρκεια: 94’
Χώρα: Η.Π.Α.

 

Ακόμα μια μεγάλη κινηματογραφική στιγμή στην ‘one man show’ καριέρα του πολλά βαρύ Τζέϊσον Στέϊθαμ αποτελεί το «Safe» με το διπλό νόημα στον τίτλο (έτσι για να δείχνουμε οτι η πρωτοτυπία δεν είναι ολότελα παράταιρη με τον πρώην κολυμβητή, μοντέλο, μαυραγορίτη και νυν ηθοποιό). Βέβαια τι να σου κάνει και ένας τίτλος όταν πέρα από αυτόν η ταινία αποτελεί ένα ατέρμονο γαϊτανάκι bad ass-οσύνης από πλευράς Στέϊθαμ, με σφαίρες να σφυρίζουν πλάϊ στο ‘έχω ξυρισμένο μαλλί αλλά στην παραγματικότητα πρόκειται για αρχές φαλάκρας’ κεφάλι του, γρονθοκοπήματα να πέφτουν βροχή σε Κινέζους και κακούς Ρώσους (that…I didn’t expect), πυροβολισμούς από όπλα που διαθέτουν τον ατέλειωτο υπεργεμιστήρα και πτώσεις από παράθυρα με αποδιοπομπαίο τράγο έναν άτυχο mobster τον οποίο ο πρωταγωνιστής χρησιμοποιεί ως παραγεμισμένο μαξιλαράκι για να γλυτώσει την άτσαλη πτώση. Yeap, αυτή είναι σίγουρα μια ταινία με τον Statham.

Αν τώρα σας ενδιαφέρει και η υπόθεση εγω δε έχω πρόβλημα να σας την πω, αν και κάτι θα σας θυμίσει στα σίγουρα.

O Τζέϊσον υποδύεται έναν πρώην black cop, elite agent ονόματι Luke Wright, ο οποίος έπειτα από την πρόσληψή του από τον διεφθαρμένο Δήμαρχο της Νέας Υόρκης, τον Mayor Tremello (Κρίς Σάραντον) προκειμένου να ξεβρωμίσει τους δρόμους της πόλης από την ανθρώπινη χαβούζα, απογοητεύεται από την σαπίλα των ανωτέρων του και αποφασίζει να εγκαταλείψει τα εγκώμια προκειμένου να γίνει…παλαιστής σε κλουβί. Αργότερα όταν δεν αποδεχτεί την πρόσκληση για αγώνα ενός σαδιστικού αφεντικού της Ρώσικης μαφίας, η ζωή του θα γίνει κόλαση όταν οι παρατρεχάμενοι του Docheski (Σάντορ Τέκσι) δολοφονήσουν τη γυναίκα του και τον αφήσουν, έρμο και ξεσπιτωμένο. Και εκεί που λες οτι τα πράγματα δε πρόκειται να φτιάξουν ποτέ, ο Luke έρχεται αντιμέτωπος με το πεπρωμένο, το οποίο τον καλεί να βοηθήσει μια 10χρονη πιτσιρίκα διάνοια στα μαθηματικά, την Mei (Κάθριν Τσαν) την οποία κυνηγά η Κινέζινη μαφία, η Ρώσικη μαφία και μια ομάδα από διεφθαρμένος αστυνομικούς του NYPC. Ο λόγος; Η Mei έχει βαθιά φυλαγμένο στο μυαλό της το νουμερικό συνδυασμό ενός χρηματοκιβωτίου σε ένα καζίνο, στο οποίο οι Triads (a.k.a Κινέζικη μαφία) έχουν φυλάξει ένα τεράστιο ποσό.

Όπως είναι αναμενόμενο ένα τρελό ανθωποκυνηγητό είναι έτοιμο να ξεκινήσει, γιατί μπορεί όλοι μαζί οι παραπάνω να αριθμούν πάνω από εκατό άτομα, ο Wright όμως είναι από μόνος του ένας μικρός στρατός που δε θα σταματήσει μέχρι να δει και το τελευταίο κορμί να πέφτει νεκρό. Well you should be doing it (w)right…

…but you don’t, πράγμα που καταλαβαίνει κανείς αρκετά νωρίς μέσα στη ταινία. Αρχικά το story της οχι μόνο μοιάζει βγαλμένο κατευθείαν από τη δεκαετία του ΄90 και συγκεκριμένα από το film, «Mercury Rising» (1998) στην οποία πρωταγωνιστεί το wanabe alter-ego του Στέϊθαμ, Μπρους Γουίλις, αλλά στην ουσία προσπαθεί να πείσει τους θεατές οτι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που ξεκάθαρα είναι: μια ταινία στην οποία ο Στέϊθαμ υποδύεται(;) τον ίδιο κινηματογραφικό εαυτό που έχουμε δει πολλάκις φορές, με το ίδιο χασμουρητό στο στόμα. Τι κι αν οι ευκαιρίες του Γκάϊ Ρίτσι είχαν ανάγει σε πρώτη φάση τον ηθοποιό σε έναν αρκετά υποσχόμενο τύπο, με cult προσωπικότητα; Ο Στέϊθαμ φαίνεται πως προτιμά να μην εκπλήσει τους θεατές του, κολλώντας εμμονικά σε μια σκληροπυρηνική περσόνα, που μπορεί να μην αποτελεί καλλιτεχνική φυσιογνωμία, ξέρει όπως πως να φέρνει τη γερή μπάζα στα box-office. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, αλλά το να προσπαθεί να ασκήσει κανείς σοβαρή κριτική σε ταινίες που τείνουν να τον καταστήσουν τον επόμενο Τσάκ Νόρις, είναι μάλλον γελοίο.
Ο σκηνοθέτης Μποζ Γιάνκιν, μπορεί να έχει στην κατοχή του μερικές ορθά χορογραφημένες σκηνές δράσεις, άπειρα stunt νούμερα και μπόλικο ξεγυρισμένο πιστολίδι, η στιλιζαρισμένη του όμως σκηνοθεσία και η βρωμιά μιας πόλης άλλης εποχής, βαλτώνουν εντελώς εξαιτίας του πολυφορεμένου σεναρίου, των άκαμπτων χαρακτήρων και των επίπονων διαλόγων, ανάγοντας κάτι που θα μπορούσε να είναι αν μη τι άλλο μια καλοστημένη περιπέτεια, σε ευκολοξέχαστη ταινία του σωρού. Το γεγονός οτι τα ρολικά ρίσκα του Στέϊθαμ είναι ανύπαρκτα απλά αποδεικνύουν οτι το όποιο ταλέντο του προτιμάται να αναλώνεται σε ταινίες στις οποίες ξέρεις επακριβώς τι πρόκειται να συμβεί σε αρχή, μέση και τέλος. Τι κι αν παραγωγός είναι ο Lawrence Bender, συνάδελφος του Quentin Tarantino και executive producer o…Kevin Spacey; Το «Safe» απλά σου θυμίζει οτι τέτοια δημιουργήματα τίγκα στα κλισέ και τις corny στιγμές, αποτελούν χάσιμο χρόνου και χρήματος.

Αν θες να δεις κάτι περιπετειώδες και με στυλ, διάλεξε καλύτερα τους Κυνηγούς Κεφαλών της περασμένης εβδομάδας, ή περίμενε το αμερικανο-ινδονησιακής παραγωγής «The Raid» για ΧΧΧL δόση τεστοστερόνης που κάνει τον Στέϊθαμ να μοιάζει με αρκουδάκι της αγάπης.

Κρίμα πάντως γιατί στη θεωρία το «Safe» θα μπορούσε να αποτελεί ένα σύγχρονο exploitation διαμαντάκι. Στη πράξη πάλι, αφήστε το καλύτερα…

 

 

 

Tags

ΓΡΑΦΕΙ Δημήτρης Ασπρολούπος - Ιούλ 19, 2012

ΓΡΑΦΕΙ Δημήτρης Ασπρολούπος - Ιούλ 19, 2012
Δημήτρης Ασπρολούπος

Αγαπώ τον Χίτσκοκ, τον Φιντσερ, τον Χάνεκε, τον αγγλικό ρεαλισμό και το σκανδιναβικό σινεμά αλλά παράλληλα έχω και ένα soft spot για τον Γουές Αντερσον.
Σχόλιο

ΑΠΑΝΤΗΣΕ

*

*

  • Πάνος
    19 Ιουλίου 2012 at 6:05 μμ - Reply

    Ο υπερβολικός μα για κάποιο λόγο πάντα αρεστός Jason Statham επιστρέφει με την ξαναζεσταμένη συνταγούλα του, αυτή τη φορά με ανακατεμένα υλικά και κάποιες αλχημείες που τελικά σε μαγνητίζουν και σε κάνουν να θέλεις να το δεις, να νιώσεις την αδρεναλίνη του, να πηδήξεις 2 -3 ταράτσες και όλα αυτά γιατί σε προκαλεί να μάθεις πως το πολλά βαρύ αγόρι του Hollywood έχει ευαισθησίες και τα κάνει όλα για ένα μικρό κοριτσάκι! Εγώ πάντως μία ευκαιρία θα την δώσω!

    • ΣΧΕΤΙΚΑ