Δεν είχα ακούσει ποτέ κάτι για το The Artist. Απλά, εντελώς τυχαία, είδα ένα trailer. Και ξετρελάθηκα. Η μουσική; Οι πρωταγωνιστές; Δεν ξέρω! Μέχρι να μάθω ότι πρόκειται για νέα ταινία, νόμιζα – εντελώς ηλιθιωδώς – ότι πρόκειται όντως για ταινία του βωβού κινηματογράφου. Για τέτοια αφέλεια! που να κάνει έναν υποψιασμένο – υποτίθεται – άνθρωπο να φτάσει να πιστέψει ότι αυτή η ταινία απλά παίζεται τώρα αλλά γυρίστηκε σε ένα μακρινό παρελθόν! Και επομένως και τέτοια η επιτυχία! Η παραγωγή δεν αφήνει περιθώριο ούτε μια στιγμή μέσα στην ταινία να νομίζεις ότι είναι δημιούργημα του σήμερα. Οι φυσιογνωμίες των πρωταγωνιστών (Jean Dujardin και Bérénice Bejo) είναι χαρακτηριστικές της εποχής. Η πανέμορφη Bérénice Bejo και ο γοητευτικότατος Jean Dujardin, κυριολεκτικά δεν σε άφηναν να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Κι αν θέλουμε να μιλάμε για ταλέντο και εκφραστικά μέσα; Εδώ υφίστανται από απόγειό τους! Εξίσου σημαντικό με αυτό είναι η σχέση μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών. Ευφυέστατη σκηνοθεσία, μεγαλειώδη σκηνικά, υπέροχα κοστούμια, απαράμιλλα τέχνης και τεχνικής! Και μιας και αναφέρομαι στην τεχνική μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να χρειάστηκε από άποψη τεχνικής για να μπορούμε να υποστηρίζουμε ότι είδαμε μια ταινία εφάμιλλη των παλιών καλών βωβών ταινιών. Ταξίδεψα λοιπόν και πάλι στο παλιό καλό παραμύθι της εποχής. Του κοριτσιού που ό,τι κι αν έγινε κι όσο ψηλά κι αν έφτασε, δεν ξέχασε ποτέ τον έρωτά της γιατί στο τέλος – τέλος αυτό είχε σημασία για την ίδια και μέσα από αυτό ολοκληρώθηκε. Όπως έχει σημασία για τον κάθε άνθρωπο. Μια ακόμα ταινία που μεταφέρει την ουσία της εποχής: ο έρωτας είναι εκείνος που τελικά μας σώζει ό,τι κι αν γίνει.
Μια ταινία για την ιστορία του σινεμά που μαγεύει, συνεπαίρνει το θεατή μέχρι το τελευταίο λεπτό. Δεν θα θες να βγεις απ΄την αίθουσα…