This Is Classic: Οι Ώρες (2002)

Μια ημέρα από την ζωή τριών γυναικών,σε τρεις διαφορετικές χρονικές στιγμές.Όλες έχουν κοινό παρανομαστή το βιβλίο ”Η Κυρία Ντάλογουέι΄΄. Το 1920 η συγγραφέας Virginia Woolf-Nicole Kidman,σε ένα προάστιο του Λονδίνου που προσπαθεί να δώσει το φινάλε στην ηρωίδα της,το 1950 η Laura Brown-Julianne Moore μια τυπική σύζυγος νοικοκυρά απογοητευμένη από την ζωή της διαβάζει την ΄΄Κυρία Νταλογουέι” και αποφασίζει να αλλάξει την δικιά της ζωή αλλά και της οικογένειας της και στην Νέα Υόρκη του 2000,η Clarissa Vaughn-Meryl Streep είναι η Κυρία Ντάλογουέι του σήμερα,ζει με την ερωμένη της αλλά είναι ακόμα ερωτευμένη με τον πρώην εραστή της,τον ταλαντούχο αλλά ασθενή του AIDS ποιητή Richard Brown-Ed Harris.Μέσα σε μία ημέρα και οι τρεις γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με το αδιέξοδο της ζωής τους και θα κληθούν να πάρουν την οριστική απόφαση.Κάθε μία θα αποφασίσει να πάρει την ζωή της στα χέρια της και να την κάνει ότι η ίδια θέλει. Τρεις απόπειρες αυτοκτονίας,οι δύο επιτυχημένες.Και στο φινάλε όλες οι ιστορίες θα συγκλίνουν σε ένα συναισθηματικό κρεσέντο τελευταίου πεντάλεπτου που μας έμεινε αξέχαστο.

Ενα συγκλονιστικό μυθιστόρημα θα ήταν κρίμα να αποδοθεί σε μία απλά καλή ταινία.Ευτυχώς ο Stephen Daldry,σκηνοθέτης με ευαισθησία και καλλιτεχνική ματιά,έδωσε τον καλύτερο εαυτό του και στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.Κατανόησε και σεβάστηκε στο έπακρο την δουλειά και τον προβληματισμό του συγγραφέα Cunningham,απέτισε φόρο τιμής στον ψυχισμό της Virginia Woolf και στα ψυχικά προβλήματα και διλήμματα που αντιμετώπισε,αντανακλώντας τα με επιτυχημένο τρόπο στις άλλες δύο ηρωίδες της ιστορίας.Διεύθυνε τους ηθοποιούς της ταινίας αναγνωρίζοντας την αξία τους(από την Kidman και τον Ed Harris μέχρι τον μικρό Richard και τα απαραίτητα για την ιστορία δέκα λεπτά της αδελφής της Woolf,Vanessa Bell-Miranda Richardson).

Καταπιεσμένη σεξουαλικότητα,φλερτ με την ιδέα της τρέλας και τάση αυτοκτονίας σε άμεση συνάρτηση με λαχτάρα για ζωή και πόλεμο στις κοινωνικές συμβάσεις της κάθε εποχής.Τα χαρακτηριστικά της ζωής των τριών γυναικών.Όλες προετοιμάζουν στην αρχή της ημέρας μια γιορτή για να καταλήξουν στο τέλος της ημέρας η μία με πέτρες στο παλτό της μέσα στο ποτάμι,η άλλη με χάπια στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου και η σύγχρονη Ντάλογουει αυτόπτης μάρτυρας του φινάλε του πρώην εραστή της.

Δώδεκα χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας,είμαστε σίγουροι πλέον για την σπουδαιότητα της.Ο Daldry οδήγησε την Nicole Kidman στην κατάκτηση του Oscar(δύο χρόνια αργότερα έκανε το ίδιο και με την Kate Winslet στο The Reader),απέσπασε συνολικά εννέα υποψηφιότητες για Oscar-Ταινίας,σκηνοθεσίας,σεναρίου,μοντάζ,κοστουμιών,β΄γυναικείου για την Julianne Moore,β΄ανδρικού για τον Ed Harris και μουσικής.Και όταν αναφερόμαστε στην μουσική του μεγάλου Philip Glass,μιλάμε για ένα από τα καλύτερα soundtracks της δεκαετίας του 2000.

Αυτό που τελικά θα πρέπει να θυμόμαστε ως συμπέρασμα από αυτό το μικρό αριστούργημα είναι μάλλον πως στην αγάπη και στους ανθρώπους που αγαπάμε έχουμε ”duty” δηλαδή καθήκον!Η Laura Brown-Julianne Moore μας έμαθε από τον θάνατο πρέπει να προτιμάμε την ζωή.Η Clarissa Vaughn-Meryl Streep μας έμαθε πως η ευτυχία είναι μόνο στιγμές και πως το καθήκον μας ως άνθρωποι είναι να μένουμε ζωντανοί ο ένας για τον άλλον.Το μεγαλύτερο μάθημα όμως έρχεται από την Virginia Woolf-Nicole Kidman.Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βρούμε την γαλήνη απλά αποφεύγοντας την ζωή.Πως κάποιος πρέπει να πεθάνει,για να εκτιμήσουν οι υπόλοιποι την ζωή. Γράφοντας στον σύζυγο της επιμένει πως …”Το look life in the face,always,to look life in the face and to know it for what it is.At last to know it,to love it for what it is,and then to put it away.Leonard ,always the years between us,always the years.Always the love.Always the hours.”