57ο ΦΚΘ: Νημα

Το σύμπαν που ενυπάρχει σε κάθε ταινία δεν αφορά μόνο τον κόσμο που απεικονίζει, ούτε είναι δεδομένο πως θα περικλείει κάτι σαφές, συνειδητά οριοθετημένο. Η ικανότητα δημιουργίας αυτού του σύμπαντος είναι που καθιστά ξεχωριστό το κάθε έργο, και κατ’ επέκταση τον κάθε σκηνοθέτη, καθώς εξαρτάται σημαντικά από το προσωπικό στυλ του καθενός. Προδίδει τον τρόπο σκέψης του, και το βαθμό στον οποίο η ταινία έχει μεγαλώσει μέσα του.

Η θέαση του «Νήματος» ξεπερνά τις παραδοσιακές προβολές, γιατί ξεπερνά την ίδια την εμπειρία της αίθουσας. Η κινηματογράφηση συμβαίνει εσωτερικά, εντός της ηρωίδας που βιώνει μια κατάρρευση, ενώ η κάμερα την καταγράφει. Το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο συμβαίνει προσθέτει ψυχολογικό βάρος, διαρκώς αυξανόμενο και δισεπίλυτο.

Όσα εκτυλίσσονται συμβαίνουν σε χρόνο παρελθοντικό με χροιά μέλλοντος. Η ηρωίδα κινείται στο δικό της ρυθμό, ανάμεσα στο πολιτικό καθήκον και την ανάγκη του γιού της. Πάντα μόνη. Πάντα με τον περίγυρό της να απαιτεί από εκείνη να κάνει το παραπάνω βήμα. Άντρες γλοιώδεις, εξουσιαστικοί, υποκριτές. Το νόημα της ύπαρξης επιμένοντας απουσιάζει πεισματικά. Η λογική διάταξη του κόσμου, αποσυντίθεται και παραμορφώνει τα πρόσωπα, τα γεγονότα.

Μιλά για τη μητρότητα χωρίς σωτηρία, για την ενηλικίωση ως ρήξη με ένα κληροδοτημένο παρελθόν που δεν επιλέχθηκε ποτέ. Οι εικόνες είναι χειροπιαστές και ανασαίνουν.

Η σκηνοθετική ευφυΐα του Βούλγαρη, απογειώνει κάθε λεπτομέρεια της ταινίας. Είτε θα αφορά τη χρήση του χώρου, του ήχου, της κάμερας είτε της ίδιας της ηθοποιού. Η Σοφία Κόκκαλη παραδίδει μια ερμηνεία ζωής, υιοθετώντας της πτυχές του χαρακτήρα με τρομακτική πειθώ. Μαζί, έχουν αφήσει κομμάτια τους στο έργο, αποτελώντας γεγονός και όχι ένα τυπικό γύρισμα.

Το «Νήμα» είναι ταινία που έρχεται από άλλη εποχή. Όταν ο κινηματογράφος απεικόνιζε ψυχογραφήματα και όχι άστοχες ψυχαναλύσεις, πειραματιζόταν θαρραλέα και συνήθως τα κατάφερνε. Όταν ο σκοπός του βρισκόταν στο να αποτελέσει βίωμα, όχι αψεγάδιαστος συμβιβασμός. Το «Νήμα» είναι οι ταινίες που έχουμε ανάγκη.